Praktijk Bij Ons

Wat doet een kindercoach eigenlijk? 

Regelmatig krijg ik de vraag: wat doe jij nu eigenlijk? In deze blog wil ik jullie daar graag een antwoord op geven. 

Elke ouder ziet zijn kind graag gelukkig. Wanneer dat niet lukt, dan draag ik graag een steentje bij, om er voor te zorgen dat jouw kind weer vrolijk in het leven staat.  

We leven in een tijd met veel prikkels om ons heen. Het is een hectische maatschappij waarin veel van het kind wordt verwacht. Piekeren, concentratieproblemen, moeilijk kunnen slapen en onzekerheid lijken meer voor te komen en zouden een gevolg kunnen zijn van al deze indrukken. Er zijn steeds meer kinderen die in de knel komen te zitten, die wat extra hulp zouden kunnen gebruiken. Daar spring ik, als kindercoach op in.  

Kindercoaching is een jong beroep en passend in deze tijd. Een nieuw beroep, waar veel mensen zich nog geen beeld bij kunnen vormen. Maar wat maakt kindercoaching nou zo bijzonder? 

Best een lastige vraag, want ik ben van mening dat elke kindercoach weer anders te werk gaat en wellicht ook een ander antwoord geeft. De verschillende opleidingen die je kan volgen tot het worden van kindercoach, draagt ook niet bij aan een eenduidig antwoord. Daarnaast liggen de verschillende werkwijzen en het specialismen van de kindercoaches ver uiteen. Is dat erg? Ik vind van niet. Ik vind het fijn dat het vak kindercoach een vrij beroep is. Als ouder is het wel van belang om goed te kijken of je dé kindercoach vindt die bij jouw kind past. 

Ook zijn er een aantal absolute overeenkomsten. Daar wil ik graag mee beginnen.  
Kindercoaching is een vorm van het begeleiden van kinderen die laagdrempelig, vertrouwd, veilig en helend werkt; het op een spelenderwijs en oplossingsgericht hulp bieden aan een kind. Samen ontdekken welke kwaliteiten en krachten het kind in zich heeft en hoe deze te gebruiken in de situaties die voor het kind moeilijk zijn. Het kind (en de ouders) krijgt inzicht in wat er werkelijk speelt en wat er nodig is om verder te kunnen. 

 Ik werk hierbij met hoofd, hart en handen en zet ervaringsoefeningen, materialen en werkvormen in om het kind en de ouders te laten ontdekken waar de kwaliteiten liggen.  
Kindercoaching betreft niet alleen het werken met kinderen. Juist het werken met de ouders én de kinderen tegelijkertijd, zorgt voor een directer en duidelijker helend effect.  

De belangrijkste overeenkomst in ons beroep is wel dat wij van mening zijn dat de antwoorden in het kind zelf zitten. Alle kindercoaches werken oplossingsgericht en kijken voorbij de ‘problemen’ die het kind heeft. Samen met de kindercoach ontdekt een kind zijn eigen kwaliteiten, talenten en mogelijkheden. Zo wordt er aan het zelfvertrouwen van een kind gewerkt en doet het kind zelfkennis op. Dit is iets waar een kind de rest van zijn leven wat aan heeft. Het resultaat waar ik naar streef? Een blij en gelukkig kind! 

Anders gezegd: Een kind sluit niet aan op de behandeling van een kindercoach, maar de kindercoach sluit de behandeling aan op het kind! Dit is echt essentieel anders bij andere vormen van hulpverlening. Een kindercoach kijkt dus echt naar wat een kind nodig heeft en stemt daar zijn begeleiding op af.  Wanneer een kind gaat geloven in zijn kwaliteiten, wordt de focus verschoven van ‘probleem’ naar zelfkennis. Vaak is het ‘probleem’  dan geen probleem meer. 

Zo hanteer ik geen handelingsplan of ‘minuten-schema’ (wat ik wel heb gezien bij een concullega’s) met wat ik van plan ben te gaan doen tijdens een coachingssessie, maar heb ik voldoende materialen voor handen, zodat ik in kan inspelen op de wensen en het thema van het kind. Dit lijkt dan heel vrijblijvend, maar dat is het zeker niet. Zo had ik laatst een kind die echt heel graag verder wilde gaan met het “coachee-spel”. Zelf had ik een andere werkvorm bedacht voor deze sessie. Ik heb de cliënte kunnen laten inzien, dat de werkvorm die ik had gekozen, nóg dichter bij het thema ligt waar zij op dat moment aan werkte. Dat zie ik dan als mijn taak. 

Wanneer ga je met je kind naar een kindercoach? 
De hulp van een kindercoach schakel je in wanneer jouw kind al een tijdje niet lekker in zijn vel zit. Voorbeelden daarvan zijn, wanneer je kind: 
➠ te verlegen is 
➠ te onzeker is 
➠ hoogsensitief is 
➠ teveel piekert 
➠ moeite heeft om emoties te herleiden en deze te uiten 
➠ gepest wordt 
➠ (faal)angstig is 
➠ last heeft van driftbuien 
➠ (te) stil en teruggetrokken is 
➠ een scheiding moet verwerken 
➠ (te) vaak verdrietig is 
➠ het overlijden van een dierbare moet verwerken 

Wanneer het even niet goed gaat met een kind en je meldt dit bijvoorbeeld op school of bij de huisarts, is de logische weg vaak jeugdzorg of de kinderpsycholoog. Lang niet alle problemen lenen zich hiervoor. Ook zijn er vaak lange wachttijden bij de eerstelijnshulpverlening. Daarnaast is de  stap richting een psycholoog  voor veel ouders een brug te ver, ouders  zijn huiverig voor een traject waarbij de uitslag kan uitdraaien op een stempel  voor het kind. Onder andere vanuit deze behoefte is kindercoaching ontstaan. 

Ik vind het fijn om te werken met kinderen en jongeren in combinatie met hun ouders. Het is fijn om een eye-openend effect te hebben op het gehele gezin. Juist door hen zelf hun eigen talenten te laten ontdekken! Dat maakt mijn vak boeiend en magisch, maar meer dan dat. Ik draag op deze manier echt mijn steentje bij aan een bewustere samenleving. En dat doe ik met liefde en plezier! 

Je kan als ouder ook proberen te voorkomen dat je kind een hulpverlener nodig heeft. Hier wat tips om je kind te helpen als hij niet goed in z’n vel zit: 

Sluit samen de dag af 

Het is belangrijk voor kinderen om aan eind van de dag hun hoofd te legen. Zeker voor kinderen die de neiging hebben om te piekeren. Zo geef je je kind de tijd om z’n zorgen van die dag en voor de volgende dag te uiten, zodat hij dat in bed niet meer hoeft te doen. Dit kan je doen door voor het slapen gaan echt even met je kind te praten. Daarnaast zijn verschillende materialen op de markt om dit op een leuke manier te doen. Zo heb je bijvoorbeeld het boekje “Slaapklets” en de “ Onder Je Kussen” kaartjes.  

Benoem kwaliteiten 

Misschien herken je het wel bij jezelf. Iemand die zegt bijvoorbeeld dat je mooi bent, maar dat gaat zo het ene oor in en het andere oor uit, omdat je het zelf niet gelooft. Zo werkt het ook bij kinderen. Een onzeker kind krijgt niet van de ene op de andere dag zelfvertrouwen. Laat je kind daarom regelmatig kwaliteiten van zichzelf benoemen.  

Stel ‘super-vragen’ 

Wanneer een kind niet lekker in z’n vel zit, kan hij negatief blijven denken. “Niemand vindt mij leuk”, “Ik ben dom”, “Ik kan dat niet” en noem zo maar op. Hier kan een kind soms moeilijk uit komen. Jij kan je kind helpen door bepaalde vragen te stellen:

• Is het waar wat jij denkt? 
• Weet je wel echt zeker dat het waar is? 
• Hoe voelt het van binnen wanneer je deze gedachte gelooft? 
• Hoe voel je je zonder deze gedachte?  

Meer weten over mij en Praktijk Bij Ons? Bekijk onze site eens en neem gerust contact met ons op. Wij vertellen je graag meer over ons en onze werkwijze. 

Wat is nu eigenlijk inzicht en kun je dat leren?

Vaak krijgen kinderen op de middelbare school tijdens een gesprek met de leerkracht te horen: “Hij kan het wel hoor, hij doet ook echt goed zijn best, maar hij mist het inzicht…” 
Vervolgens krijgen wij deze vraag van een ouder naar aanleiding van dat 10-minuten gesprek bij de huiswerkbegeleiding. “Kunnen jullie daar wat aan doen, aan het verbeteren van het inzicht?” 
Ik vond dat de eerste keer een lastige vraag. Ik heb gevraagd of ik eerst even mocht nadenken over deze vraag voordat ik hem ging beantwoorden.  Ik ben me er toen eerst maar eens wat beter in gaan verdiepen. 

Want wat is nu eigenlijk de definitie van inzicht? 

Inzicht is het begrijpen hoe iets in elkaar zit. Wanneer je overeenkomsten, verschillen en samenhang tussen stukken kennis ziet, groeit je inzicht. Inzicht krijg je door kennis en ervaring. Inzicht bestaat uit het leggen van verbindingen tussen verschillende vaardigheden en kennis.

Deze vaardigheid (want dat is het uiteindelijk toch wel, vind ik) ontstaat als je zelf dingen gaat doen. Problemen proberen op te lossen en te beargumenteren, bevorderen uiteindelijk je inzicht.

Vergelijk inzicht maar met een puzzel: alle losse stukjes is ‘de kennis’, naarmate de puzzel vordert ontstaat ‘inzicht’. En denk eraan: eerst de hoekjes, dan de randjes en dan het midden. Kennis en inzicht kunnen niet zonder elkaar. 

Voor inzicht heb je je rechterhersenhelft nodig: het creatieve stukje van je brein. Deze hersenhelft kan verbanden herkennen en is in staat om tot nieuwe inzichten te komen. Dit kun je dus trainen.

Maar hoe doe je dat dan: inzicht trainen?

• veel oefenen (oefenen, oefenen en oefenen) en…de opdrachten in je werkboek maken;
• probeer de leerstof te verbeelden: maak een voorstelling van de lesstof, hoe ziet het eruit?
• stel vragen: Wie? Wat? Waar? Wanneer? Waarom? Hoe? 
• mindmappen! Maak mindmaps van de stof die geleerd moet worden. Verbanden zie je dan vaak sneller;
• maak een goede samenvatting van de stof die geleerd moet worden;
• gebruik YouTube-filmpjes om de stof nog eens uit te laten leggen op een andere manier;
• en de beste tip: ga zelf de stof uitleggen aan iemand anders! Hierdoor reproduceer je de stof.

Andere tips:
Krijg je vanuit school te horen dat je probleem het inzicht is? Vraag dan de leerkracht de toets met je na te bespreken: wat doe ik fout wanneer het om inzicht gaat? Ook mag je best goed doorvragen: hoe had ik aan dat antwoord kunnen komen? Waar vind ik dat? 

Bijvoorbeeld vragen die gesteld worden bij een Bron die in de toets wordt gegeven kan je thuis niet leren, maar doet vaak een beroep op je inzicht. Maak je zo’n vraag vaak fout? Dan mag je de leerkracht best om opheldering vragen, daar kan je dan weer van leren. 

Bij een toets helpt het om de tijd te nemen om de vragen goed te lezen. Probeer te analyseren wat er gevraagd wordt: vaak zijn dat namelijk meerdere vaardigheden! Probeer vragen dus vooral stap voor stap te beantwoorden: staan alle stappen erin waarnaar wordt gevraagd? 

Inzicht: Een lastig begrip, maar je kan er aan werken!

Huiswerkbegeleiding is HOT!

Laatst kwam er een nieuwsitem van RTL Nieuws voorbij: Huiswerkbegeleiding is HOT: ‘Thuis is er teveel afleiding’ 

In dit item gaan ze in op de behoefte die momenteel speelt. Voor ouders is het fijn om kinderen buiten de deur huiswerk te kunnen laten maken. Er is duidelijk behoefte aan extra hulp. Laten wij daar nu net op ingesprongen zijn! Ruim een jaar geleden zijn wij hiermee aan de slag gegaan en wij ontdekten dat hier nog echt wat werk te verzetten was. Maar we wilden het wel graag op onze eigen manier doen. Op ons moodboard wat we vervolgens maakten, kwam duidelijk naar voren dat we vooral graag de huiselijke sfeer wilden behouden. 

Vervolgens  hebben we  getwijfeld: Zandvoort of Haarlem?  Het is Zandvoort geworden. Niet alleen omdat we er wonen, maar ook omdat dit concept nieuw is voor Zandvoort. Toen Arliene en Mischa van The Academy ons de ruimte boden, was voor ons het cirkeltje rond.

Ondertussen zijn we afgelopen september gestart en de kinderen die Bij Ons zijn begonnen, zijn er nog allemaal. Het gaat goed!

Waarom nu kiezen voor huiswerkbegeleiding buiten de deur? Zoals in het artikel ook  al wordt genoemd is de afleiding thuis door sociale media en mobieltjes het grootste probleem van deze generatie jongeren. Bij Ons mag het mobieltje echt wel, maar alleen in de pauzes, de rest van de tijd staat hij op vliegtuigstand. Ook het feit dat beide ouders nu steeds vaker fulltime werken, vraagt om teveel zelfstandigheid van de jonge puber. Deze nieuwe ontwikkelingen zijn voor ons de aanleiding geweest om Bij Ons te starten. 

Is elk huiswerkinstituut succesvol? Naar onze mening niet. Het gaat juist om de persoonlijke aandacht en kwaliteit die je biedt. Wij werken in een vooral niet schoolse zetting.   Een kopje thee, een koekje, een praatje vinden wij belangrijk. De kids zijn vooral dol op de broodjes Bapao, de soepjes en de tosti’s.

Ons doel is om kinderen te laten zien dat ze het wél kunnen, ze succes momenten te gunnen, ze te laten groeien. Door ze  structuur te bieden middels een planner laten wij ze zien dat ze zelfs tijd over kunnen houden, door efficiënt te leren. Wanneer we dan een enthousiast appje krijgen met de tekst: ik had een 8,7 voor Latijn!’ dan is onze dag weer goed. 

Wil jij Coachee© met mij komen spelen?

Tijdens mijn opleiding tot coach heb ik kennis gemaakt met het kinderCOACHEE©! spel. Voor mij een perfecte leidraad om tot een gesprek te komen. Daarnaast heel erg gewild tijdens de coaching sessies met de kinderen in mijn praktijk. Tot nu toe is er door elk kind dat ik heb gecoacht gevraagd om het spel nogmaals of verder te spelen bij een volgende sessie. Hoe kan het toch dat dit spel zo populair is tijdens de sessies?

Het kinderCOACHEE©! spel is praktisch, veelzijdig en creatief. Het spel is ontwikkeld door de Magie van Kindercoaching. Ik vind het een inspirerende tool. Het spel  geeft mij op een speelse en creatieve manier veel informatie over het kind, over de situatie waarin het zich bevindt en de hulpvraag die speelt. Soms is het helemaal niet nodig om de hulpvraag al duidelijk te hebben voordat je begint. Deze rolt er, naarmate het spel wordt gespeeld, vaak vanzelf uit. Uiteraard wel door goed te luisteren en door het stellen van de juiste vragen. Wanneer dit dan gebeurt, is dat dan ook een magisch moment tijdens het spel. Het kind heeft gevoel dat het dan helemaal klopt en dat is dan natuurlijk ook zo.

Met het kinderCOACHEE©! spel kan ik het kind begeleiden bij het helpen vinden van zijn talenten en kwaliteiten. We gaan tijdens dit spel samen op ontdekkingsreis naar de mogelijkheden van het inzetten van de talenten en kwaliteiten van het kind. Wanneer een kind deze kwaliteiten (her)ontdekt bij zichzelf, help ik hem vervolgens om deze in te zetten, te versterken en te gebruiken in situaties die lastig zijn. Hiervoor gebruik ik naast dit spel ook nog andere tools.

Het spel bevat vragen en opdrachten rond zes thema’s:

▫︎ kind en gezin
▫︎ het probleemoplossend vermogen
▫︎ kwaliteiten en talenten
▫︎ de hulpvraag 
▫︎ school
▫︎ emotionele ontwikkeling

Het is niet de bedoeling om deze vragen vooraf te sturen. Door de vragen te laten komen zoals ze komen, ontstaan de mooiste dingen! 

Onlangs had ik een sessie waarbij het kind niet goed wist waarvoor ze het wilde hebben. Ze had eigenlijk twee onderwerpen en kon het thema ook niet echt goed samenvatten. Bij het eerste kaartje dat ze pakte bij het spel, was de hulpvraag gelijk helder en duidelijk. Een kippenvel moementje dat de juiste boost gaf om gemoitiveerd en doelgericht aan de slag te gaan met op dat moment het juiste thema!

Het is een praktische en veelzijdige coachtool met een veelheid aan diverse werkvormen om in te zetten.

Waar staat COACHEE© voor volgens de ‘Magie van Kindercoaching’?

Wat het spel extra bijzonder maakt is het kistje met edelstenen. Er schuilt een mooie symboliek achter dit kistje met echte edelstenen. Deze stenen staan namelijk voor de stappen die het kind gaat zetten tijdens het spel. Wanneer er een opdracht is gedaan, mag het kind een steen kiezen en deze als ‘stapstenen’ over het water leggen. Alleen dit kistje met deze schatten is al een feest op zich! Het uitzoeken van de stenen is een moment waar altijd een tijdje bij wordt stilgestaan. Zelden wordt er zomaar een steen gepakt. Alle leeftijden vinden dit leuk om te doen. Kinderen, jongeren, maar ook volwassenen zoeken graag tussen de stenen naar de juiste.

Het speel biedt stof tot praten (tot coachen) door de vraagstelling op de kaartjes. Door de veelzijdigheid aan opdrachten worden de kinderen ook echt uit hun comfortzone gehaald en uitgedaagd, maar altijd met de gedachte erachter: ‘doe niets wat je niet wil, of waar je zelf niet achter staat.’
Ik denk dat het de combinatie van bovenstaande factoren is, die het spel interessant maken om te spelen.  

Ik vind het spelen van het COACHEE© spel elke keer weer een feestje!

De leeftijd van 9 jaar, zoveel belangrijker dan de meeste mensen denken! 

Veel kinderen ervaren problemen op hun negende levensjaar. Ook veel ouders raken (voor het eerst) in de knoop met hun kind van negen. Al die jaren in het onderwijs viel het mij al op: er is altijd zoveel gaande in de groepen 5 en 6! Vaak wordt er dan gezegd: ‘Joh, hij is aan het pré-puberen!’ Maar niets is minder waar. Een kind van negen gaat volledig door een eigen levensfase heen. Een levensfase waar we rekening mee dienen te houden, een levensfase die er toe doet!

Geen pré-pubertijd

Deze fase is echt geen start van de pubertijd, of een pré-pubertijd.  Wel zijn er kernmerken van pubertijd. Het kind van negen wordt vaak brutaler, zit soms niet lekker in z’n vel, trekt zich terug en houdt zich bezig met echte ‘grote-mensen’ levensvragen. Praten over dood gaan, meidenvenijn en pestgedrag behoren echt tot de problematiek van deze leeftijdsgroep. Dat lijkt al op pubergedrag, maar dat is het niet, dit heeft immers niets te maken met hormonen, maar wel met een fase waar het kind doorheen gaat.
Juist bij deze leeftijdsgroep kloppen veel ouders aan bij de hulpverlening en dat verbaast mij niet.

De antroposoof Rudolf Steiner (die van de Vrije School) beschreef al voor de Tweede Wereldoorlog gedetailleerd alle ontwikkelingsfasen van kinderen met zeer eigen kenmerken. Een kind van negen ziet ineens zijn ouders niet meer als het vertrouwde, altijd gelijk hebbende opperwezen. Hun vroegere, overzichtelijk veilige, magische wereld verdwijnt langzaam maar zeker.  Het kind krijgt langzaamaan een bewuster IK-besef. De ouders worden meer en meer ‘gewone’ mensen, ze zijn prins en prinses af…

Deze negenjarige kinderen zoeken naar waarachtigheid, naar geloofwaardigheid en echte warmte. Als een test naar de omgeving gaan ze hun gevoelens expressiever naar buiten brengen en dat kan bijvoorbeeld leiden tot agressief, driftig of angstig gedrag.

Kenmerken

Met deze fase gaat gepaard intense gevoelens van eenzaamheid, het kind kan zich opeens enorm alleen voelen en hunkert naar een gevoel van samen zijn. Het kind weet zelf ook niet altijd wat hem overkomt, kan deze gevoelens moeilijk plaatsen en begrijpt zelf niet waar deze gevoelens vandaan komen. Bij veel van de negenjarigen is er dan ook nog de behoefte om het allemaal zelf wel op te lossen…. Best lastig allemaal als je pas negen bent!

Richting de ouders is er vaak een continu aantrekken en afstoten: het ene moment wil de negenjarige op schoot knuffelen en het andere moment krijgt de ouder de wind van voren. Het kind bevindt zich echt tussen twee werelden. Als ouder moet je dan ook niet vreemd opkijken als er ineens een bordje met “verboden toegang – 3x kloppen en wachten tot ik JA zeg” op de slaapkamerdeur prijkt, terwijl het bed vol knuffels ligt en het speelkeukentje en de barbies nog niet mogen worden weggedaan.

Een diep verlangen naar verbinding schuilt er vervolgens onder deze eenzaamheid: het bij de groep willen horen. De kinderen herkennen veel in elkaar, maar sluiten zich tegelijkertijd ook meer van elkaar af. Omdat alle kinderen in meer of mindere mate door deze fase heen gaan, ontstaat er in de groepen 5 en 6 veel strijd tussen de kinderen onderling. Meidengedoe, buitensluiten en pestgedrag komen in deze periode éxtra hard binnen, juist omdat het die diepere laag van eenzaamheid raakt. Toch valt het ook op hoe makkelijk de meeste kinderen hun gevoelens kunnen verwoorden en samen naar oplossingen kunnen zoeken. Maak daar als leerkracht dan ook gebruik van!

Het kind van negen zit precies in het midden van de levensfase die loopt van 7-14 jaar: ook wel de fase van het voelen. Binnen deze fase is de leeftijd van negen de leeftijd dat er een IK-fase ontstaat (net als de ‘nee, ik ben twee-fase’). Dit keer is de IK-fase gericht op de buitenwereld: ‘ ik – in combinatie met de ander’. Wat vindt de ander van mij? Hoor ik er wel bij? Doe ik het wel goed en doen mijn ouders het wel goed? Maar ook vragen als: zijn dit wel mijn echte ouders?  Zijn echte negenjarige vraagstukken, die ze het liefst zelf oplossen.

Leven en dood

Leven en dood zijn super belangrijk op deze leeftijd. Zo kan het zomaar zijn dat er flinke huilbuien zijn over een konijn die al jaren daarvoor is overleden. Was iemands overlijden voor het negende levensjaar een wat mysterieuze, haast abstracte gebeurtenis, nu ervaren de kinderen een echt afscheid, die willen ze dan graag alsnog voor hun overleden konijn. Onverwachte huilbuien passen bij deze fase. Zo kon mijn middelste elke avond hard verscheurend huilen in bed, zonder dat ze zelf wist waarover ze verdrietig was. Een plotselinge huilbui is in deze fase dan eerder een nuttige ontlading dan iets waar je je  ongerust over  zou moeten maken.

Het kind van negen krijgt zicht op de wereld en op sterfelijkheid. Hij kan in de war raken van de ongelijkheid in de wereld die hij ziet op tv, kan bang worden voor het overlijden van zichzelf of dierbaren of zelfs uitingen doen over zelf dood willen. Schrikken! Maar ook iets wat bij meer kinderen voor komt in deze leeftijdsfase. Toch moet je hier wel naar luisteren, er zit namelijk wel een boodschap in. De negenjarige wil aangeven dat het nare gevoel dat hij nu van binnen voelt niet wíl…. En dat hij heel graag wil dat dat gevoel stopt. Daar heeft hij hulp bij nodig. 

Hoe ga je om met een negenjarige?

Als eerste: neem je kind serieus! Dat is waar een negenjarige behoefte aan neemt. Hij komt net kijken in de grote wereld en wil graag serieus worden genomen. Ga dus gerust mee in het verdriet om het konijn, maar relativeer het ook. Je mag best duidelijk maken dat het een fase is waar hij nu in zit en dat je hem daar graag bij helpt. 
Er wordt zowel van ouders als leerkrachten een beroep gedaan op hun empathisch vermogen, waarbij geduld een sleutelwoord is. Het kind moet opnieuw en opnieuw worden uitgenodigd tot communicatie over de achterliggende ervaringen. In deze fase moeten kinderen dus leren om objectiever en met meer afstand om te gaan met hun lastige levenslessen. Hou ze ook gerust een spiegel voor, laat ze naar zichzelf kijken en naar hun eigen handelen.

Een heel goed hulpmiddel hierbij is: HUMOR. Maak de vraagstukken luchtig en relativeer! Je zult zien dat daarmee de lucht soms sneller geklaard is, dan dat je dat zelf vantevoren had bedacht.

Soms is het ook belangrijk ze gewoon even te laten zijn. Huilen zonder dat je weet waarom je huilt, kan nog steeds een opluchtend gevoel geven.

Leerkrachten in de groepen 5 en 6

Afstand naar elkaar, naar hun ouders, maar ook naar de leerkracht, zien we veel gebeuren in deze fase. In eerdere jaren zagen de kinderen de leerkrachten vooral als lief, begrijpend en bemiddelend. Dat is nu echt niet meer in alle gevallen zo. Daarnaast is er bij de kinderen onderling meer strijd richting elkaar. Ze zijn eigenwijzer en opstandiger. In de klas kan het dan echt een kakafonie van geluid zijn, met openlijke ruzies en na elke pauze een conflict dat opgelost dient te worden. Ook daarbij moet de leerkracht grenzen stellen, die dan weer protesten opwekken. De kinderen moeten wennen aan de strengere houding van hun leerkracht, vooral omdat die nu plotseling ook veel strenger moet optreden tegen bepaalde individuen om een grotere collectieve verantwoordelijkheid te bewerkstelligen. Degene die blijft dwarsliggen in de groep kan er vervolgens voor zorgen dat het hele welzijn van de groep in gevaar komt: met z’n allen langer moeten doorwerken, of een boze juf voor de klas raakt immers de hele groep. Zo’n klas van negenjarigen is een pittig paard dat beslist de teugels nodig heeft.

Ook hier is humor een noodzakelijke tool om het gezellig te kunnen houden in de groep. Een leerkrachten met een goed gevoel voor humor en een groot relativerend en empathisch vermogen, is een must voor negenjarige leerlingen.

Pomodoro watte?!?

Bij Ons op de praktijk werken de kinderen met de Pomodoro techniek. IK hoor je denken: de pomo watte?

In deze blog neem ik je mee in deze techniek. Zelf bedacht? Nee hoor! Effectief? Ja zeker!

Misschien herken je het zelf ook wel. Denk bijvoorbeeld aan een situatie waarbij je ergens echt even voor moet gaan zitten, maar waar je eigenlijk geen zin in hebt. Je gaat uitstellen. Nog even naar de WC, even de mobiel checken, nog even de vaatwasser leegruimen… nog even….. nog even…. Dan ben je gestart, maar al snel bedenk je dat je toch nog… Het schiet niet op, je bent er met je hoofd niet bij, je stelt uit en de tijd tikt door, zonder dat je echt doelgericht tot iets komt. Herkenbaar?

Dit hebben kinderen ook wanneer ze hun huiswerker maken (en zeker wanneer de mobiel er naast ligt, waar altijd wel iemand een berichtje op stuurt). Zit jouw kind regelmatig uren boven de boeken zonder daarna de lesstof echt goed te kennen? Frustrerend en zonde van de tijd! En een tegenvallend cijfer motiveert nou ook niet echt… Bij Ons  in de praktijk leren we elk kind dat het ook anders kan. Dat je echt kan leren om je tijd wel effectief te gebruiken. En geloof ons: dit kost uiteindelijk zelfs minder tijd én je kent de stof beter.

Hoe dan?!?
Bij Ons werken we hier aan door middel van de Pomodoro-techniek. Pomodoro is een methode die werkt aan studie-ontwijkend gedrag. Het helpt de leerling om een grote taak op te delen in hapklare brokken die vervolgens doelgericht uit worden gevoerd. Pomodoro is ideaal voor iedereen die zich er niet toe kan zetten om te beginnen met studeren, opziet tegen een berg werk en om de haverklap afgeleid is.

Het enige wat je voor Pomodoro nodig hebt, is een kookwekker  (het leukste is natuurlijk eentje in de vorm van een tomaat) en pen en papier.
Je maakt een dagplanning. Wat ga ik vandaag aan mijn huiswerk doen? Je verdeelt dit in tijdszones van ongeveer 25 minuten. Heb je meer dan 25 minuten voor één vak nodig? Dan plan je dus 2x, of desnoods 3x. Probeer leer- en maakwerk af te wisselen.  Alles opgeschreven? Dan zet je de kookwekker op 25 minuten. Na deze tijd stop je ook echt! Ook als je niet klaar bent. Nu zet je de wekker op 5 minuten. Even de tijd om je appjes te checken, naar de wc te gaan en thee te zetten.  Gaat de wekker? Dan gelijk weer op 25 minuten en geconcentreerd aan het werk! Na 3 sessies heb je een langere pauze verdient. Je mag nu 15 minuten wat anders gaan doen. Deze pauzes zijn echt verplicht. Je lichaam en je geest hebben de tijd nodig om te ontspannen. Vervolgens doorloop je nog eens hetzelfde traject. Probeer het maar eens, je zult zien dat het werkt! Bij Ons op de praktijk is het vaste prik. We zetten de wekkers alleen wel tegelijk, anders wordt het zo’n herrie….

Wat de positieve effecten zijn van deze techniek:

• Sneller starten met het huiswerk.
• Weten wat je NU precies moet doen.
• Afleiding kunnen negeren.
• Doorzettingsvermogen en discipline trainen.
• Meer bewust zijn van tijd.

Maar….hoe zit dat dan met die tomaat?

De Pomodoro-techniek is al in de jaren ’80 bedacht. Francesco Cirillo merkte dat hij maar niks gedaan kreeg wanneer iedereen aan zijn hoofd bleef zeuren en hij constant last had van afleiding. De Italiaan wist dat hij zichzelf moest gaan heropvoeden. Hij pakte een timer uit de keuken, die er toevallig als een tomaat  (‘pomodoro’ in het Italiaans) uitzag en zette hem op 25 minuten. Precies genoeg tijd om een taak gedaan te krijgen en daarna even rust te nemen. Dat bleek prima te werken. Vanaf toen wist iedereen om hem heen wanneer Francesco ‘midden in een Pomodoro’ zat en lieten ze hem met rust wanneer nodig.